08-09 aug 2014

Dag 20 : Vrijd 08 aug : Tbilisi

Tot op heden konden we in Georgië geen enkele cache vinden, vandaag moeten we daar dringend verandering in brengen. We rijden naar het stadsdeel aan de overkant van de rivier, daar ligt namelijk de "eerste geocache van Georgië", ook onze eerste cache hier. We vinden die snel en wandelen dan wat verder langs kleine wegjes door een ander stukje oud Tbilisi tot bij een kerkje waar het vandaag heel druk is en heel wat mensen komen bidden, daarna verder tot de kabelbaan. Op de plaats waar we eerder waren doen Wim en Kobe een nieuwe zoektocht naar een andere cache, nu wel met succes. We dalen terug af naar het lagere stadsdeel, eten een slaatje, pakken onze valiezen in, en gaan dan genieten van de thermische zwavelbaden, met scrub en massage. Onze bruine kleurtje verdwijnt nu wel bijna volledig, maar we genieten van het hete water en komen als herboren uit de thermen…. 

We gaan vandaag wat vroeger iets eten,  morgen is onze terugvlucht al heel vroeg, .. een laatste keer genieten van een glas Georgische wijn, het lekkere brood, enkele lekkere stoofpotjes bereid in kleipotjes, en Kobe krijgt maar niet genoeg van de kinkali’s (lekker gekruide gehakt in en pakketje van pasta gekookt) en de plaatselijke limonade.

Als dessert een ijskoffie, een lekker stuk perzik, … 

Dag 21 : Vrijd 09 aug : Tbilisi-Brussel

Vroeg uit de veren, de lange vermoeiende terugweg kan beginnen, …

04-07 aug 2014

Dag 16 : Ma 04 aug : Shatili-Tbilisi

Na het alweer veel te uitgebreide ontbijt (appelcake, frietjes, brood, het typische kaasbrood) verzamelen we alle bagage voor de lange terugweg richting Tbilisi. Een jonge chauffeur met jeep brengt ons, samen met z’n vrouw en baby’tje. Nog even de laatste uitzichten op de indrukwekkende Kaukasus-gebergte : groene heuvels, rotsachtige bergen met eeuwige sneeuw, diepe valleien met bergrivieren, ….  Veel hobbelige wegen, … pas na zo’n 80 km komen we op de asfaltweg, onderweg wel een serieuze hapering bij een onverwachte bult, de auto maakt een onrust tellend lawaai, maar we kunnen wel verder rijden.

Na een 4-tal uur komen we aan in Tbilisi, en stappen we de laatste 800m te voet naar onze guesthouse. We lopen door het oude centrum, een gezellig en druk stadsdeel vol terrassen, veel toeristen, … Ons guesthouse : gezellig en modern appartement in één van de typische huizen van Old Tbilisi. De hitte is drukkend, het is toch even wennen aan die 34°C …

Na een “platte rust” maken we een korte wandeling door het stadsdeel : veel oude statige huizen met prachtig versierde ramen en terrassen in hout- en smeedwerk, een toeristisch stadsdeel vol terrassen met gezellige restaurants, bars, koffiehuizen, kleine winkels vol artistieke spulletjes om in rond te snuffelen, veel wijnkelders en wijnbars om de Georgische wijn te proeven, heel pittoresk … toch wel helemaal anders dan Yerevan. Er zijn overal renovatiewerken aan de gang, we lopen over de moderne Vrijheidsbrug naar een nieuw mooi aangelegd park, … deze stad is volop in ontwikkeling om een  trekpleister te worden, een city-trip waard !  

Dag 17 : Dinsd 05 aug : Tbilisi

We starten met een Frans ontbijt : koffie, croissant, … in een Frans koffiehuis Entrée. Ondanks de vele lekkere en uitgebreide Georgische ontbijten is dit nog altijd even “thuiskomen”.

We passeren bij de warmwater zwavelbaden, langs een oud stukje mooi gerestaureerde stadsmuur waar een kleine rivier nog passeert en de zwavelgeur overal opduikt, nemen de leuke kabelbaan naar de hoger gelegen de wijk Narikala waar we een mooi uitzicht hebben op de stad en proberen wat geo-caches te rapen, maar geen succes ….

Na een zelf gemaakte fruit-punch en een platte rust, gaan we richting Rustaveli, een nieuwer stadsdeel van Tbilisi, de champs-elysee met tal van winkels, maar ook musea en overheidsgebouwen. Heel wat bedelaars ook … mensen gepakt met zakken, gewonde oorlogsslachtoffers, kinderen, …  Het ouder deel heeft meer charme en we kiezen daar voor een gezellig terrasje, een bankje in de schaduw, … Er heerst hier een gezellige drukte, weliswaar een toeristische sfeer, maar een lekker Italiaans ijsje, een ijskoffie, … laten we niet links liggen en doet deugd na enkele dagen afzondering in de bergen …   

Dag 18 : Woe 06 aug : Tbilisi

’s Morgens rijden we richting Mtskheta, de vroegere hoofdstad van Georgië, en passeren eerst langs Jvari, een kerkje op de heuvel, als eerste gebouwd in Georgië en waar destijds het Christendom dus eigenlijk begon. Voor de Georgiërs een heel heilige plaats, en er is hier dan ook nogal wat volk. Vanop de heuvel hebben we een mooi uitzicht op Mtskheta en de rivier.

Mtskheta zelf is een heel toeristisch aandoende site, met rondom nieuw gebouwde huizen, in Zwitserse stijl gebouwd, voor het onderbrengen van winkels vol souvenirs en restaurants. Vanop de parking moet je er doorheen om tot bij de ommuurde kathedraal te komen. De spulletjes – zoals we er al genoeg zagen in Tbilisi laten we links liggen,  en we bezoeken meteen de Kathedraal. Hier opnieuw heel wat diepgelovigen die bijna elke icoon of pilaar met enige betekenis kussen, knielen, bidden, … voor ons een beetje vreemd, enkele orthodoxe priesters lopen er ook rond en de gelovigen vragen om een kruisje op het voorhoofd …

We hebben het qua kerken al een beetje gehad, en verlaten deze toeristische trekpleister om richting Tbilisi Dynamo te rijden … en een voetbaltruitje voor Kobe te halen op de academie en fan shop.

Daarna bezoeken we het Nationaal museum, hier een mooie collectie van gouden juwelen daterend van 4000 BC tot 400 AC … jawel !! In Georgië waren er wat goudmijnen, en er liggen hier echt wel prachtige juwelen, de heel hedendaags aandoen, etnische symbolen blijven dan ook inspireren. Een deeltje van het museum gaat over een archeologische site met de eerste Europeanen die men hier vond, maar het interessantste deel gaat over de Russische bezetting van Georgië. In 1921 viel Rusland Georgië binnen, Georgië was toen al zeer Europees gezind en wilde bij Europa horen. Gezien de situatie in Oekraïne doen de teksten uit die tijd wel zeer hedendaags aan … een brief aan de Amerikaanse president met vraag tot steun om uit de Russische bezetting te geraken, want heel wat intellectuelen, verzetslieden, dichters, kunstenaars werden vervolgd en vermoord. Ook de conflicten met Abchasië en Zuid-Ossetië, waar meer pro-Russische inwoners waren, werden toen al vermeld…. Toch wel indrukwekkend dat Georgië hier heel publiekelijk kritiek geeft en de Russische bezetting aanklaagt … 880.000 Georgiërs sneuvelden tijdens deze periode als gevolg van de repressies van Rusland, en dit op de 4.000.000. Poetin zal deze tentoonstelling wel niet geopend hebben  J. 

Dag 19 : Don 07 aug : Tbilisi – David Gareja

Een lange rit richting Azerbeidzjan, het landschap verandert van groen naar hoog gelegen droge vlaktes, kuddes koeien met hun herders in immense weides, de wegen wordt terug hobbelig en onverhard, de dorpen nog zeldzaam … Onderweg wat taferelen die we vooral ook in Armenië zagen : kleine dorpen met onverharde wegen, veel landbouwers met oude Oost-Europese wagens, hooi inzamelen, kuddes dieren bewaken, … Na een tweetal uur rijden komen we bij het zeer afgelegen klooster David Gareja in een bijna woestijn-maanlandschap. 

Het klooster is gebouwd rondom een aantal grotten, gesticht door een Syrische Missionaris om vanuit het Midden-Oosten het Christelijk geloof te verspreiden, en telde hier ooit 6000 monniken in de nabije omgeving. Het vertoont veel gelijkenissen met Capadocië, en in een groot aantal grotten zijn nog fresco’s te zien. Dit klooster was dan ook  zeer gerenommeerd voor z’n manuscripten en fresco-schilderkunst. We stijgen een heuvel op langs een smal pad, volgen wat andere toeristen, en passeren langs de vele grotten, het is snikheet (37°C ?) er is gelukkig nogal wat wind die wat afkoeling geeft, maar er is zo goed als geen schaduw. Wat een barre omstandigheden om hier een klooster te stichten ?  Toch is deze wandeling zeker de moeite waard, de omgeving is nog indrukwekkender, we zitten op de grens met Azerbeidzjan, kijken uit over een kleurrijke steenwoestijn, zien in de verte wat oases en groene valleien waar dorpen zich genesteld hebben.  Een totaal ander landschap dan wat we tot op heden hadden gezien.

31 juli - 03 aug 2014

Dag 12 : Dond 31 juli : Kazbegi – Juta

De fietstocht is hoofdzakelijk langs de verharde weg met nogal wat wagens en vrachtwagens richting Rusland, we zijn dan ook op slechts 15km van de Russische grens. We moeten nog door een tunnel, niet verlicht, toch een beetje eng. Maar het uitzicht langs deze weg is toch wel mooi, bergflanken, een laaggelegen rivier, … Na een 9-tal km komen we aan het dorpje Gveleti waar we een verharde weg in moeten richting watervallen. De hobbelige weg met veel stenen en putten is toch wat te moeilijk voor ons,  en algauw moeten we afstappen.
Na een tijdje versmalt de weg en volgen we een mooi pad langs de rivier, over bruggetje verder richting waterval.



Na een half uurtje zien we de waterval, toch wel een groot hoogteverschil en een mooie omgeving, kletterend water, nevel die voor verfrissing zorgt, en wij hier helemaal alleen … alweer geen massa-toerisme. De terugweg te voet gaat vlotjes, maar de fietstocht wordt nu wel lastig, want het is een continu stijgen en met een snikhete zon
recht boven ons wordt het toch wat afzien … we zullen wat meer moeten trainen …

 

 In de late namiddag nemen we afscheid van ons guesthouse en rijden we richting Juta. Aanvankelijk een asfaltweg, maar al snel terug een onverharde weg vol oneffenheden. Wij rijden een lang stuk door de Sno-valley, en daarna gaat het omhoog. We stijgen serieus langs een smalle weg met naast ons een steeds dieper wordende kloof met benden de rivier. Een mooie groene vallei, vol kleurrijke bloemen, kolkende rivier, … maar toch wel bangelijk vanuit de wagen.
 

Na een 15-tal km komt het dorp Juta vanuit het niets opgerezen. Bij de ingang een mooi hotelletje, en over de brug worden we afgezet. De camp-site is niet per wagen bereikbaar en dus moeten we te voet verder, nog een 500 meter  … Zwaar beladen met de rugzak stappen we verder., tot aan de camp-site. Een mooie afgelegen plaats, een aantal houten blokhutten, … We krijgen onze kamer, en nemen snel een kijkje op dit terrein. Mooie hutten met douches en wasgelegenheid, een zonneboiler die straks een warme douche zal bezorgen, en een café-bar, mooie terrasjes met zitzakken, …. Maar men is hier even op wacht voor de levering van nieuwe voorraad uit Tibilisi, die wat vertraagd is.

Ondertussen proberen we nog eens onze trektocht te bespreken, … Minder goed nieuws, de gids wil de tocht in 2 dagen afeggen, wat voor ons echt niet haalbaar is, of kan enkel tot Roshka meegaan. Daar kunnen we overnachten in een guesthouse of evt vervoer naar Shatili regelen. We nemen dit aanbod dan maar aan.  Morgen zien we wel verder.

We eten nog een wam soepje, eten een vers gemaakte pizza… en lezen nog een boekje in onze gezellige hut.

Dag 13 : Vrijd 01 aug : trekking dag 1 – Juta – Roschka

Vroeg uit de veren voor onze eerste wandeldag. Na het ontbijt moeten we toch wel even wachten op onze gids … en dan vertrekken we doorheen de groene weiden, de vallei waarbij we af en toe een bergriviertje overspringen,. We worden omgeven door groene bergen, maar ook kale bergen met eeuwige sneeuw, tegen een blauwe hemel… We komen aan het einde van de vallei en er is maar 1 mogelijkheid … opwaarts, we kunnen enkel hopen dat we de laagste pas moeten overbruggen, de gids gaat ons voor, stijl opwaarts, onze ondergrond verandert van gras naar leislag, de temperatuur daalt sterk, we zien de wolken voorbijvliegen en komen na een tijdje ook in de wolken.  We blijven stijgen en telkens we denken het hoogste punt te hebben bereikt, komt alweer een nieuwe helling tevoorschijn… het gaat zo een tijdje door, en we komen ook al in een dikke mist terecht.

Als laatste lopen we over een open vlakte vol leislag, en  komen op een richel terecht, we zitten op 3250m, vandaag dus meer dan 1200 hoogtemeters geklommen…. Het afdalen kan beginnen, met alleen maar mist rondom ons, is dat best eng … Het dalen duurt echt wel lang, we komen nog een aantal wandelaars tegen die ons moed geven, nog een 5-tal minuten en we hebben terug zicht … zelfs op een mooi blauw meertje. Het duurt toch wel een kwartiertje vooraleer we onder de wolken komen, en zien dan inderdaad vlak voor ons 3 meertjes liggen, 2 met helderblauw water…
Een opstekertje tijdens deze zware afdaling. We dalen toch wel nog een uurtje verder af, gelukkig na een tijdje terug groene velden vol hoog gras en kleurrijke bloemen, om dan toch in de vallei terecht te komen. We zijn ondertussen toch al een 4-tal uur onderweg. We zijn ook in een andere vallei terechtgekomen en de omliggende bergen geven ons een ander panorama… Ook hier veel riviertjes, veel koeien, hoog gras, veel bloemen maar vooral ook veel onkruid. Om de rivier over te steken moeten we even op het paard klimmen … en dan de weg verder tot aan het volgend dorpje … het eindpunt in zicht geeft toch altijd een goed gevoel, zeker na een 7-tal uur stappen, met best wel een zware beklimming en afdaling …

We nemen afscheid van onze gids, krijgen onze rugzakken terug, en moeten zelf op zoek hoe we verder gaan.

In het dorpje is geen taxi te vinden, wel veel kampeerders, en één guesthouse. Gelukkig is er plaats vrij, de meesten verkiezen blijkbaar hun tent. De gastvrouw preekt geen Engels en het is dan ook moeilijk om af te spreken, maar het lukt wel … avondmaal, douche, taxi …

Het is alweer onvoorstelbaar hoe deze mensen hier afgezonderd leven, een dorpje met misschien 20 huizen, geen verharde weg maar enkele schamele houten brugjes,… Ook onze guesthouse, een houten stoof, een wasplaats voor de keuken buiten met koud water, een toilet op wel 50m van het huisje, enkele stallingen voor de koeien en kippen, wat bijgebouwtjes met van alles gestapeld, een moestuintje. Bijna middeleeuws. En toch bereidt de gastvrouw in 2 uur tijd voor ons een lekker maaltijd, zelf gebakken brood gevuld met kaas,  spaghetti-saus, tomaatjes, …

En dan tijd voor de douche : onvoorstelbaar : een houtkachel in de vorm van een buis warmt het water snikheet op en zo krijgen wij een heerlijke warme deugddoende douche.  

Dag 14 : Zat 02 aug : Roshka- Shatili

In dit zo afgelegen en primitief dorpje worden we verwend bij het ontbijt : frieten met ketchup, pannenkoekjes, kaas, vers gebakken brood, fruit, … en de taxi werd geregeld ! We nemen afscheid, er wacht ons een lange rit langs verharde maar niet geasfalteerde wegen naar Shatili. De afdaling is indrukwekkend en soms bangelijk, waar we verder op de grote baan komen, is de weg ietsje beter, maar toch niet wat wij als hoofdweg begrijpen, alleen steenslag, hobbelig, veel putten en plassen, veel uitwijken voor oude diepe sporen, hier en daar wat wegverschuivingen, … We komen van de ne vallei in de andere terecht, alleen maar verder weg van de bewoonde wereld, en zo goed als geen verkeer op deze weg, het lijkt wel alsof wij de enigen zijn op weg naar Shatili. Op de pas staan toch een aantal jeeps, en bij het uitstappen om wat foto’s te nemen worden we uitgenodigd voor een wodka. Een aantal mannen zijn op weg naar Shatili, ze rehabitaliseren de regio, willen de infrastructuur in Shatili uitbouwen,  door aanleg van wegen en zo de bereikbaarheid te verbeteren alsook door de bouw van hotels naar Westerse normen … en dit alles in 2 jaar ! We klinken op hun opdracht en zijn stilletjes toch blij dat wij hier nu toch al zijn …De weg loopt verder, we genieten van het landschap, ….

Na een 3-tal uur (voor 40km!!) komen we aan in Shatili. We zijn wat verbaasd om hier toch zoveel toeristen te zien, een aantal kleine busjes rijdt toch frequent tot hier, maar velen beperken zich tot een korte wandeling door het dorpje en vertrekken al snel. Het hoog gelegen dorpje, gebouwd als torens naast elkaar is prachtig gelegen, en onze chauffeur regelt al snel een guesthouse. We ontmoeten er enkele jonge Georgiërs, er komt nog stel toeristen aan,… We zijn wat verwonderd om hier niets aan te treffen qua winkeltjes, bakkerij, … en besluiten om voor vol pension te kiezen. We krijgen alweer een heel uitgebreide maaltijd …. Daarna verkennen we zelf het dorpje, steile straatjes, vooral langs buitenkant gerestaureerde torens, binnen meestal een lege ruimte, eentje werd als guesthouse ingericht, een ander als restaurant. Hier en daar een nieuwsgierige of verloren gelopen koe.

We relaxen wat op ons terras, met uitzicht op het dorpje, … zien tientallen busjes toeristen aanvoeren, waarvan een aantal toch blijven overnachten, … Als men de wegen zal verbeteren wordt dit dorpje overspoeld door toeristen zoals in de Provence of Toscane …

Ook wij krijgen nogmaals een uitgebreid avondmaal, maken wat kennis met een reizend Frans-Israëlisch koppel, die nog een lange wandeltocht plannen … Heel wat Georgiërs barbecueën of maken een vuurtje, drinken bier, wijn of vodka, zingen en lachen … de stilte in de bergen is hier ver te zoeken.   

Dag 15 : Zon 03 aug : Shatili-Mutso-Shatili

Vers gebakken brood, cake, rijstpap, compote, kaas, … een rijk gevuld ontbijt om straks de toch wel lange tocht richting Mutso aan te kunnen. Een straalblauwe hemel, gelukkig want vannacht was er klein onweer, en qua temperatuur wat warmer dan vorige dagen.




 

De wandeling langs de rivier komt dichtbij de Russische grens en onderweg zien we een militaire post met Georgische vlag. Ook wat Middeleeuwse pesthuisjes op een verlaten bergrug, met binnen een stapel botten, skeletten en zelfs schedels … Het landschap is alweer indrukwekkend, de naastgelegen wilde rivier neemt een aantal hoogteverschillen, er komen wat kleine rivieren bijgevoegd, … onvoorstelbaar waar die gigantische hoeveelheden water vandaan komen. Hier en daar een afgelegen huisje, een klein dorpje, een stal, een brugje naar de overkant waar was weiland of een moestuintje ligt. En veel minibusjes met toeristen die ons voorbij steken… wandelen kennen ze hier niet. 

Na een kleine drie uur wandelen zien we dan een pak busjes samen staan, is bezig met de bouw van wat nieuwe huizen – guesthouses, terrasjes, hotelletjes …- en het hoog gelegen dorp Mutso. Toeristen op slippers en all-stars, camera’s over dikke buiken, …  ze waggelen naar boven, sommige stoere mannen lopen overmoedig langs de gevaarlijke helling naar beneden, … precies een circus hier !

Maar het dorpje is ook mooi gelegen, indrukwekkend bovenop een berghelling, …

Ook dezelfde terugweg verveelt niet, het uitzicht verandert na iedere bocht, en we worden zelfs uitgenodigd voor een glas wijn en een hapje bij een groep picknickende Georgiërs… Er is geen ontkomen aan, we moeten meedrinken, wat mee-eten, … De één studeerde in Leuven, de ander was reeds in Antwerpen en één van de mannen is operazanger in Duitsland en was reeds in Brussel, hij zingt wat, een gezellige babbel, een Poolse chauffeur die net wat water komt nemen wordt ook nog uitgenodigd voor een glaasje … een gezellig boeltje, de typische Georgische gastvrijheid, en een leuke afwisseling op onze terugweg. 
 

29-30 juli 2014

Dag 11 : Di 29 juli : Dzoraget – Kazbegi

We verlaten Armenië en rijden vandaag naar Kazbegi… een lange rit. De grensovergang gaat heel vlotjes, stempels om Armenië te verlaten, stempels om Georgië binnen te komen… Meteen ander alfabet, maar al even onleesbaar voor ons. De eerste indrukken zijn dat dit toch een iets rijker land is, minder lada’s, meer middenklasse-wagens, en de luxe-jeeps die blijven er natuurlijk… De wegen zijn breder en beter onderhouden… We rijden langs Tbilisi : ook hier heel wat nieuwbouw, mooie winkelcentra, we zien de oude stad liggen op een klif hoog boven de rivier… file vanwege een auto die in een – gelukkig niet al te diepe – ravijn is gereden.
 

Verder verandert het gebergte alweer, met heel mooi groene hoog gelegen weilanden, ruwe rotsen, een prachtig turquoise stuwmeer met een  heel mooi gelegen klooster …

De temperatuur daalt, we komen voorbij een skioord, moeten hier de Jvari-pass (2400m) voorbij en de temperatuur is nog amper 13°C, we zitten nu wel in de wolken … Een grote t°-wisseling voor toeristen in short en met een topje aan … Boven aan de pas een prachtig uitzicht op de bergen, de kloven, … in de verte Azerbeijan en Zuid-Ossetië … Na de pas volgen we verder de rivier in de vallei, prachtige bergen, kleine dorpjes, bruggetjes, …. En dan een heel eind wegeniswerken waar we over de verharde weg moeten hobbelen …

Tegen 16:00u zijn we in Kazbegi, een drukte van taxi-chauffeurs op het pleintje, een venter voor guesthouses … we worden afgezet en voelen ons wat uitgeschud na een rit van 6 uur… Met de rugzak op gaan we op zoek naar een guesthouse, onze eerste voorkeur is volzet, maar het huisje ernaast heeft wel nog kamers vrij, …. Van ons luxe-hotel en 30°C nu een kamertje bij de plaatselijke bevolking en slechts 18°C. Op de koop toe deze namiddag geen stromend water in Kazbegi … dat wordt wachten tot vanavond…

We verkennen het dorpje, zien het bekende hoog gelegen klooster al liggen, en gaan op zoek naar een gids voor een trektocht. Ondanks de vele trekkers en de drukte in dit dorpje zijn hier zo goed als geen toeristenbureautjes … het toerisme staat hier echt nog in kinderschoenen. We kunnen wel een geo-kaart kopen, maar gidsen zijn hier niet … alleen gidsen voor het beklimmen van de Kazbek.

Hier ook geen postkantoor, onze al lang geschreven kaartjes uit Armenië geraken straks zelfs niet verstuurd vanuit Georgië … internet is toch veel sneller repliceert men hier … misschien is dit toch het laatste jaar dat we kaartjes proberen te versturen ….

‘s Avonds krijgen we een lekkere maaltijd in onze guesthouse, en naar we informeren wordt het weer vanaf morgen beter…

Dag 12 : Woe 30 juli : Kazbegi

Bij het ontwaken zien we vanuit onze kamer een blauwe hemel en de berg Kazbek (5047m) die gisteren in de wolken was gehuld … op de voorgrond het klooster en de groene weilanden … prachtig !




 

 
 


We starten de wandeling doorheen het dorpje Gergeti en daarna al snel stijl omhoog richting klooster. Onderweg heel wat toeristen die dezelfde richting kiezen. Na anderhalf uur klimmen moeten we toch wel even op adem komen, maar hebben we vooral een prachtig uitzicht op het kloostertje. We wandelen er even rond, lopen het kerkje binnen en gaan dan de andere kant op, vanwaar een heel ander perspectief op het klooster, even adembenemend … Gelukkig schijnt de zon, het is aangenaam warm, ideaal voor deze wandeling. We dalen opnieuw af, nu langs de andere kant, eten onderweg een picknick, en genieten van de omgeving, de vele geel en paar gekleurde bergbloemen en het groene gras,….

In het dorpje aangekomen gaan we nog eens op zoek naar een toeristenbureautje, een gids, … niks te bespeuren.

We besluiten dan maar een aantal adressen uit de LP op te bellen, in het nabij gelegen dorp Juta, vanwaar we eigenlijk de trekking willen starten. Gelukkig hier meer succes … en na heel wat telefoneren, onderhandelen, vragen en antwoorden, hebben we een deal … Morgen vertrekken we tegen de avond naar Juta waar we in de mooie Zeta-campsite overnachten, om dan in 3 dagen te voet naar Shatili te stappen. Voedsel, paard, tenten, slaapzakken, én gids… alles zou geregeld worden. Fingers crossed, hopelijk hebben ze alles goed begrepen, want het Engels is hier toch wel zeer basic, en uit beleefdheid zegt men steeds ‘yes’ ….  En morgen gaan we nog eerst mountainbiken naar de waterval van Gveleti.

 

27-28 juli 2014

Dag 9 : Zo 27 juli :

Na een heerlijk zwempartijtje vertrekken we richting noorden, Dzoraget. Het landschap wordt groener, de bergen ruwer, alleen de grijze steden, de vervallen en verwaarloosde oude fabrieken , achtergelaten wagens, … markeren nog steeds het landschap.  Na een tweetal uurtjes komen we in ons hotelletje aan… prachtig gelegen aan een rivier, … pure luxe.

We genieten van een warm binnenzwembad, maken een wandelingetje in het dorp, lezen ons boek, … verder lui lekkeren. ’s Avonds komt er regen opzetten, maar de temperaturen blijven aangenaam warm.

Dag 10 : Ma 28 juli :

Vandaag een 10km lange wandeling op het programma, van het ene Unesco-beschermd klooster naar het andere. Met de taxi laten we ons brengen, naar een dorpje vanwaar we met de kabelbaan naar het klooster kunnen. De kabelbaan dateert uit de beginperiode van de kopermijn, de motor doet het sinds kort niet meer … dus moeten we met de taxi verder naar Sanahin. We rijden verder tot het klooster, een andere bouwstijl dan de vorige klooster, ander kleur van gesteente, en ondanks z’n Unesco-bescherming, toch redelijk verwaarloosde indruk…

In dit dorpje Sanahin is tevens de uitvinder van de Mig geboren, en daar wordt een klein museumpje aan gewijd. Op maandag gesloten, maar we zien wel de Mig van dichtbij.

We kopen onze drankvoorraad en starten dan onze wandeling, langs een verharde weg naar het volgende dorpje. Onderweg veel landbouwershuisjes, stro in hopen verzameld, houten poortjes, maar toch een zeer arme indruk. Ook het volgende dorpje doorkruisen is wel leuk, terug dezelfde taferelen van oude huisjes, kleine stallingen, stro, … Voorbij dit dorpje is het even zoeken naar de juiste weg, we zouden een steile afdaling moeten nemen,… We hebben een prachtig uitzicht over de vallei – alleen jammer van de oude roeste mijnsite – en we zien op 1 lijn links en rechts van ons de 2 kloosters. Het is ons even een raadsel hoe we de kloof kunnen overbruggen, maar na wat zoeken vinden we een mooi picknick-plaatsje en daarnaast een steile maar toch veilige weg naar beneden. We eten eerst wat en proberen dan het pad. Aanvankelijk wat steil, maar nadien een mooi pad doorheen het bos, en gelukkig komen we na een tijdje bij de rivier, liggen hier wat rotsblokken en stenen ideaal gestapeld om de rivier over te steken, en kunnen we verder richting klooster. Het pad verder terug omhoog is heel variërend, langs en door weilanden, langs boomgaarden, mooi afgezette tuintjes, huisjes, … maar ook achtergelaten roeste vrachtwagens, lada’s, …

Bij het dorpje aangekomen worden we verwelkomd door enkele plaatselijke bewoners op een bankje onder de boom. Belgia dat kennen ze : dat is Anderlecht, Brugge, Hazard, … voetbal is steeds een makkelijke opener. Maar veel verder komen we niet in het gesprek … De matroeska passeert hier over een klein half uur, dus dat is even geluk hebben. Het klooster - ook al door de Unesco beschermd - toch wat groter en beter onderhouden dan het vorige bezoeken we in sneltempo, we hebben er al zoveel gezien en willen ons busjes niet missen, de volgende komt pas 2 uur later.

Het busje komt op tijd en rijdt tot aan het stadje waar direct een aantal taxi-chauffeurs ons verder naar ons hotel willen brengen. 

Zo raken we snel terug en kunnen we nog een laatste keer genieten van een hotel met zwembad, , de aangename warme temperaturen,  een mooie terras aan de rivier met een glaasje, een boek, tablet, …. De wijn in Armenië heeft ons tot dusver niet echt bekoord, maar hier in dit hotel moeten we toch even onze mening herzien…  Laatste avond in Armenië, morgen rijden we door richting Georgië. We konden in Yerevan meteen een taxi reserveren die ons tot het Noorden – Kasbegi – kan brengen.


 

25-26 juli 2014

Dag 7 : Vrijdag 25 juli :

Terug richting noorden, maar nu via de Selim-pas waar we even de zijderoute volgen en een mooie karavanserai bezoeken. Er zijn net een 40-tal Israëlische toeristen aanwezig, vrouwen met jeeps versierd met de Israëlische vlag. Een kwartiertje later komen ook een 10-tal Israëlische mannen met de mountainbike aan. Ze maken een rondreis per fiets voor een 10-tal dagen. We zouden hen graag even confronteren met de onmenselijke toestanden die hun regering in Gaza creëert, maar houden toch maar wijselijk onze mond en beginnen geen politiek betoog.

Wat verder bezoeken we in Noratus een begraafplaats met honderden khatchkars. Een oud vrouwtje komt ons tegemoet en toont ons een aantal stenen en geeft wat uitleg bij de uitgehouwen tekeningen. Een baby, een tweeling, de berg Ararat, een koppeltje vermoord door de mongolen, brood en wijnkruiken,… is het echt waar of haar eigen fantasie ? Ze wil ons ook haar breiwerkjes laten zien en verkopen, mutsen, pantoffels, kousen, … We kopen dan toch een mooie muts.

 

Ondertussen zijn we al bij het Sevan-meer aangekomen, en hebben we een mooi zicht op het meer, en omliggende bergen die de grens met Azerbeidzjan afbakent, de vele kleine baaitjes met Armeense toeristen, stalen containers als vakantiehuisjes… maar ook weilanden met koeien en schapen, kleine natuurgebieden, en helderblauw water, en af en toe een kloostertje op een heuvel dat zich mooi aftekent tegen het blauwe water…

Wij rijden door de stad Sevan die alweer dezelfde troosteloze indruk geeft als Goris, de hoofdweg in heel slechte staat, verlaten vervallen gebouwen, … en heel wat winkeltjes met speelgoed voor aan het meer, kleurrijke emmertjes en schoppen, zwembandjes,…

Ons hotel is gelukkig geen weerspiegeling  van deze stad, maar een kleinschalig resort met leuk zwembad, kamers die uitgeven op het pleintje, een bar met muziek, en zicht op het meer … Vooral Armeense of Russische toeristen, gezinnen, en niet luidruchtig…

Dag 8 : Zat 26 juli :

De dag start nogal bewolkt, en bij het lezen van de de standaard op zaterdag, ontdekken we in het reis kantern, een artikel over Armenië… allen daarheen.

Ondanks de wolken genieten we van het zwembad, en later blijken we nog serieus verbrand … toch een straf zonnetje hier ….

In de avond gaan we te voet langs het publieke strand naar het nabijgelegen klooster Sevanavank. Er heerst een aparte sfeer, overal picknicktafeltjes en mensen aan de bbq, luide muziek, er wordt wat gedanst, chique wagens met jonge kerels komen aan- en afgereden, veel macho-gedoe … toch wel typisch… Bij het kerkje is veel volk, en toch wel grappig hoe diezelfde macho’s dan toch diep gelovig lijken te zijn en heel gedwee het kerkje binnenlopen om een kaarsje te laten branden… Vanop de heuvel een prachtig zicht, het kerkje, de bergen, het meer, de ondergaande zon.
We sluiten onze luie dag af in een nabijgelegen restaurant, waar de obers alweer geen woord Engels begrijpen, maar het eten – een vis uit het meer -  wel lekker smaakt. Het is ondertussen al donker en we willen eerst te voet terugkeren, hopend snel een taxi te zien, maar maken na een tijdje  toch omkeer naar het restaurant om een taxi te bestellen.

Een ober is direct bereid om ons te brengen,…

Z’n Lada heeft toch wat tijd nodig om goed op gang te komen, en heel traagjes en puffend vertrekken we… Een belevenis … Armenië op z’n best, Oost-europa uit de jaren ’80 heel dichtbij. Bij ons hotel aangekomen heeft hij terug wat moeite om de helling op te rijden, maar na een aantal pogingen is hij toch vertrokken, toch wel bijzonder om zo snel aan te bieden ons terug te brengen. Er rijden hier honderden zoniet duizenden Lada’s rond, en zelfs een groot deel nog oudere Oost-europese merken en modellen, maar blijkbaar toch niet meer in zo’n topconditie als wij ons voorhielden …  Het schril contrast met de vele luxewagens wordt alleen nog groter…

 

24 juli 2014

Dag 6 : Dond 24 juli : Goris – Tatev

 

Met de kabellift bezoeken we het Tatev-klooster. De kabellift is 6km lang, de langste ter wereld, en gaat over 2 valleien. We hebben een schitterend uitzicht. Het klooster is heel afgelegen, op de rand van een kloof, … het is toch wel een groot klooster, er leefden hier ooit 600 monniken.


 

Daarna maken we de wandeling te voet vanuit het klooster naar de ‘devil’s bridge’, een 6km lange afdaling naar een riviertje. Onderweg picknicken we, het is een lange afdaling, snikheet, en we komen nog langs een vervallen en verlaten klooster. Na meer dan een uur stappen moeten we terug klimmen, … het is even puffen, want dit hadden we niet verwacht. Het uitzicht is echter adembenemend… Na meer dan 2 uur komen we aan het eindpunt, een heel nauwe diepe kloof, kolkend water … Wat Armeniërs nemen hier een frisse duik in een bassin, alweer jammer dat men dit steeds zo vuil achterlaat.










 

Vanuit onze guesthouse maken we nog een kleine wandeling door het oude Goris, en de nabijgelegen helling, een landschap dat aan Capadocië doet denken, we worden zelfs uitgenodigd om in een schoorsteenhuisje te komen kijken, ingericht met een bed en tafeltje. We wandelen nog wat verder en komen via de afgelegen huizen verder langs de helling op een groot kerkhof terecht, mooi uitzicht op het landschap en de stad Goris. De armoede is hier toch wel tastbaar, veel vervallen huizen, misschien zelfs verwoest dor recente oorlogen, … waar wij het toch niet voor mogelijk houden om nog in te wonen. En alweer duidelijk dat hier veel is komen te vervallen na de onafhankelijkheid van Rusland, industrie is weggetrokken, voetpaden en straten kapot en niet hersteld, … alles gewoon leeg en aan z’n lot overgelaten wordt. Jammer dat men hier – vermoedelijk door de constante dreiging van grensconflicten -  niet zelf het touw in handen neemt, en deze stad wat proper houdt en aantrekkelijker maakt.